به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین ضیاء الدین زین الدین تولیت آستان مقدس علوی در نشست کارکنان حرم مطهر امام علی علیه السلام که با ایام سالروز شهادت امام زین العابدین علیه السلام همزمان بود تاکید کرد: دعا و مناجات توسط امام زین العابدین(ع) تجلی یافت. عصر امام سجاد(ع) از سخت ترین دوره هایی است که اهل بیت علیهم السلام پشت سر گذاشته اند. ایشان در آغاز امامت خویش به همراه زنان اهل بیت از کوفه به شام به اسارت رفت اما خداوند خواست نور کربلا را به واسطه ایشان و عمه بزرگوارشان حضرت زینب و اسیران حسینی بگستراند تا کربلا در عصر امام حسین(ع) پایان نیابد و این گونه بود که امام زین العابدین و حضرت زینب پرچم کربلا را در مواضع و مناسبت های گوناگون برافراشته ساختند و اگر این دو شخصیت بزرگوار نبودند شاید می توان گفت که کربلا از بین می رفت و لازمه اتمام حجت در کربلا این بود که خداوند شخصیتی همچون امام زین العابدین و حضرت زینب و دختران پاک خاندان رسالت را حاملان پیام آن بگرداند.
* دعا، مدرسه اسلامی است
شیخ ضیاءالدین افزود: حوادث پس از کربلا همچون واقعه حرّه و ماجرای پناه دادن امام سجاد(ع) به خانواده های مهاجمان به مدینه یکی از نشانه های بزرگی و عظمت خلق و خوی نکوی پیامبر و خاندان ایشان است؛ چرا که در آن زمان هیچ خانه ای در امان نبود و شخصیت امام علیه السلام به گونه ای بود که کسی مانند مروان خانه ای جز خانه امام را برای سپردن خانواده خود مناسب نمی دانست. بله امامت همتای قرآن کریم و بیان کننده قرآن و عظمت آن است به گونه ای که هرگاه امور جامعه به تنگنا برسد، ائمه اهل بیت(ع) راه های دیگری برای فعالیت دارند تا از این طریق عظمت قرآن را به مردم معرفی کنند حتی در سخت ترین شرایط جامعه اسلامی.
تولیت آستان مقدس علوی بیان داشت: یکی از فعالیت ها و رویکردهای امام زین العابدین علیه السلام در آن دوران دعا بود که دعا، خود مدرسه ای اسلامی است که بیشتر ابعاد و آثار تربیتی آن در زمان امام سجاد(ع) متجلی شد گرچه دعاهای فراوانی نیز از پدران و فرزندان ایشان نیز صادر شده و به دست ما رسیده است اما دعاهای مدرسه امام سجاد(ع) بیشتر است زیرا ایشان از دعا به عنوان وسیله ای برای نمایاندن عظمت خویش و تربیت امت استفاده نمود.
* پنج نکته و رکن درباره دعا
شیخ زین الدین خاطر نشان کرد: موضوع دعا در اسلام سرچشمه ای الهی و رابطه میان انسان و خداوند است و از نکات مهم موجود در دعا می توان به امور زیر اشاره کرد:
رکن اول: انسان راه هایی برای ارتباط با خداوند متعال دارد و دعا اولین و عمیق ترین رابطه انسان است. اما باید توجه داشته باشیم که ما هنگامی که خداوند متعال را به عنوان یک قدرت ازلی بزرگ مخاطب خود قرار میدهیم، چه صورتی باید داشته باشیم تا تمام خواسته های دنیا و آخرت خود را از او بخواهیم.
رکن دوم: انسان دعا کننده ای است که اگر آن قدرت ازلی بزرگ و خدای سبحان نباشد او نیز وجود ندارد. امکان ندارد که انسان یا هر نعمت دیگری بدون وجود آن قدرت بزرگ موجود باشد.
رکن سوم: نفس رابطه موجود میان آن قدرت بزرگ ازلی و انسان است که اعجاز اهل بیت علیهم السلام در این سه رکن دعا تجلی یافته است.
اهل بیت با به تصویر کشیدن زیباترین صحنه های تعامل انسان با خداوند، تمام بشریت و مدعیان امامت و فلسفه و ادب را به مبارزه می طلبند.
شیخ ضیاءالدین افزود: اولین امر مهم و قابل توجه در میراث دعای ائمه(ع) توجه به سه رکن مذکور است: توجه به ذات الهی باعث می شود انسان خود را در برابر بینشی عقلی و روشن و صحیح مورد تایید قرآن و پیامبر ببیند و در نتیجه ی این بینش، ما انسان را موجودی می دانیم که در تمامی حالات محتاج است و از این رو می بینیم که ائمه در تمامی حالات تمامی حاجت های خود را از خداوند می خواهند گویی با دعای خویش در مقام معرفی ذات انسان و لزوم روی آوردن او به دعا و آموزش چگونگی سخن گفتن او با خداوند هستند.
رکن چهارم این است که اهل بیت به طور کلی و امام زین العابدین(ع) به طور ویژه ارزش ها و پیام های قرآن را به همچون نعمتی الهی مورد نیاز انسان به تصویر کشید به گونه ای که هریک از دعاهای امام زین العابدین ویژه یکی از جوانب زندگی و عقیده و راه رسیدن به کمال الهی است.
رکن پنجم: ما هنگامی که دعا می کنیم ممکن است کسی بگوید خداوند دعای مرا مستجاب نمی کند، اما مقصود از ادعیه اهل بیت فقط دریافت نعمت الهی نیست بلکه نفس دعا نیز برای آنها امری مطلوب است؛ چرا که انسان در دعای خویش خداوند متعال را بر اساس ارزش ها و تعالیم و اخلاقی که از خداوند انتظار دارد مخاطب خویش قرار می دهد و از چنین انسانی انتظار می رود که خویش را بر اساس این ارزش ها تربیت کند تا بتواند ظرف مناسبی برای دریافت نعمت الهی باشد.
تولیت آستان مقدس علوی در پایان سخنان خود گفت: دعا یک وسیله است و انسان باید خویش را قبل از سخن گفتن با خداوند آماده سازد تا سخن گفتن او با خداوند صحیح و با اخلاص باشد.
